میدونی ؟
من ، همیشه بی مقدمه بودنو دوست داشتم!
مقدمه چینی ، همیشه خیلی وقت می بره ،
با کلی کلمه های رسمی و یه عالمه حرف و تاریخ و
امضا کنارش یا شاید یه مهر رسمی قرمز کنار اون نامه و
تازه ، بدون پرِ سفید ! چون به هر حال فیلم و دراما که نیس ،
فوقش یه نامه ی اداری سیاه و سفید دیگه ست
که با یه پوزخند روونه ی سطل کاغذ باطله ها میشه بدون
اینکه اون کلمه های تکراری تایپ شده ی غیر دست نویس حتی
یه بار هم خونده بشه . کلمات رو اعصابی نظیر "منطقی باش" !
"فکر کن " "به صلاحته" ! و غیره و غیره .
گفتم غیر دست نویس.
اول اینکه خب .
من ، همیشه بی مقدمه بودنو دوست داشتم!
مقدمه چینی ، همیشه خیلی وقت می بره ،
با کلی کلمه های رسمی و یه عالمه حرف و تاریخ و
امضا کنارش یا شاید یه مهر رسمی قرمز کنار اون نامه و
تازه ، بدون پرِ سفید ! چون به هر حال فیلم و دراما که نیس ،
فوقش یه نامه ی اداری سیاه و سفید دیگه ست
که با یه پوزخند روونه ی سطل کاغذ باطله ها میشه بدون
اینکه اون کلمه های تکراری تایپ شده ی غیر دست نویس حتی
یه بار هم خونده بشه . کلمات رو اعصابی نظیر "منطقی باش" !
"فکر کن " "به صلاحته" ! و غیره و غیره .
گفتم غیر دست نویس.
اول اینکه خب .
دست نویس تقرییا زیاد دارم ، منتها نه اونقدرا زیاد .
چون همیشه عادت دارم قلمو خیلی محکم رو کاغذ فشار بدم و
دست خطم زیادی پر رنگه .
چون همیشه عادت دارم قلمو خیلی محکم رو کاغذ فشار بدم و
دست خطم زیادی پر رنگه .
واسه همین یا خودکارا جوهر پس میدن، یا مدادا دستمو خیلی خسته میکنن .
دوم اینکه ، اگر خطم خوب بود دست نویس می نوشتم . حیف که از نظر من خیلی خیلی بده((: به هر حال ،از همون روشی استفاده میکنم که بعد ها ازش به عنوان یه عادت تاریخی یاد میشه : تایپ کردن! . ولی خودمونیم ، فکر کن چقدر بهمون میخندن بعدا ! میگن اونا عادت داشتن دونه دونه حروف رو فشار بدن تا کنار هم بمونه ، به هم بچسبه و ازش یه کلمه ساخته بشه ، بعد با کلمه ها جمله ساخته بشه ، با جمله ها متن!
من نمیدونم قراره به چی برسن که اینقدر مسخرمون میکنن ،
ولی ولشون کن! یه هر حال تایپ کردن هنوز از مد نیوفتاده ((:
پس منم همون کارو میکنم . دونه دونه کلیدا رو با انگشتام
لمس میکنم و سعی میکنم ازشون کلمه بسازم . کلمه ها رو
کنار هم میذارم تا ازشون جمله بسازم ، و با جمله هام ، هر چند بی ربط سعی میکنم یه نامه بنویسم ، یه تکست ، یا یه متن .میتونی هر جوری دوست داری صداش کنی .
کلمه هایی که محتویات روحمو خالی میکنن .
بار سنگینمو از رو شونه هام بر میدارن
و کمکم میکنن زیر آسمون نارنجی تنها قدم بردارم ،
چون مطمئنم تنها نمی مونم . کمکم میکنن قدمامو سبک تر
بردارم و به پاهام وزنه ی آهنی وصل نکنم ، چون خیلی جاها
هست که باید برم ، و خیلی جاها مونده که باید بهشون برگردم .
نغمه های آروم پرنده های شبنم دوست صبحو گوش بدم و
به هر کسی که میگه آسمون ارغوانی نیست
یه لبخند ملیح بزنم و بیخیالِ بیخیال،
یه حبه قند دیگه بندازم تو قهوه م . به هر حال ، "هر کسی"
که صبحِ اول صبح جای خوندن رومه کاغذاشو بو نمیکنه تا رایحه ی
خشک و عجیب کاغذ ریه هاشو بسوزنه .!
این وسط بوی جوهر که باهاش قاطی میشه ،
یه حس غریب ایجاد میکنه ، یه حسِ بی ربطِ خیلی مرتبط .
دارم راجب زندگی آرمانیم حرف میزنم ؟
رایحه ی کاغذ رومه و قهوه ی سر میز صبح ؟
نمیدونم . کی میدونه اصلا چی دلم میخواد !
مغزم پر از پادکست های کهنه و خاک خورده ست ،
منتها بنظر نمیاد از هشتگ های ترند جهان عقب مونده باشم .
حداقل این چیزیه که به نظر میاد و تو نگاه اول احساس میشه!
میدونی چی میخوام بگم ؟ حس میشه ؟
ارتباطِ بین بی ربط های خیلی مرتبط ؟
حقیقت مثل خورشید میدرخشه.
بهونه ای وجود نداره ،
پس این یه بیانِ دیگه ایه از جمله ی
" خیلی راحت تر از اینا ، میشه بی بهونه بود ! "
یه نفر خیلی وقت پیشا بهم یاد داد برا
چنین چیزایی ، دنبال بهونه نگردم ! .
نیازی ندارم به دلیل ، تا وقتی میتونم بی پروا
کلمه هامو پشت سر هم ردیف کنم و مطمئن
باشم کسی ازم نمی پرسه چرا فکر میکنم
آسمونو حتما یه روزی فول بنفش می بینم و
مطمئن میشم کسی اعتراضی وارد نمیکنه .
نهایتا ، اگه اعتراضی بود ،
یه کلاه گیس کلاسیکِ سفید سرم میذارم و
با همون کت ساتن برنزی رنگ از رو صندلی بلند میشم
چکش چوبیمو می کوبم رو میز و بلند میگم :
اعتراض وارده !!! هر چقدر دلتون میخواد اعتراض کنید!
میتونید حرف دلتونو فریاد بزنید .
نظم دادگاهم نمیخواد رعایت کنید.
قانون مرده!!! بیدار شید !!!!!
مرز ها رو رد کنید . فارغ از زبون و پوست و رنگ و
تفاوت هایی که بین احساساتتون هست .
تا میتونید حرفای کلیشه ای بزنید ،
شعار بدید ، زندگی کنید ، اینجا کی به کیه؟
کی میخواد ازتون بخواد از دوست داشتن اونایی
که دوسشون دارید دست بکشید؟(: هوم؟
میتونم دور دنیا سفر کنم و بعد از برگشتن هنوزم
همینو بگم ! تا ثابت کنم قدرتِ بی پایان لیریک ها
و تکست ها رو .
اما تو باور داری مگه نه ؟(:
منم باور دارم که بازم صداتو میشنوم .
من نمیدونم قراره به چی برسن که اینقدر مسخرمون میکنن ،
ولی ولشون کن! یه هر حال تایپ کردن هنوز از مد نیوفتاده ((:
پس منم همون کارو میکنم . دونه دونه کلیدا رو با انگشتام
لمس میکنم و سعی میکنم ازشون کلمه بسازم . کلمه ها رو
کنار هم میذارم تا ازشون جمله بسازم ، و با جمله هام ، هر چند بی ربط سعی میکنم یه نامه بنویسم ، یه تکست ، یا یه متن .میتونی هر جوری دوست داری صداش کنی .
کلمه هایی که محتویات روحمو خالی میکنن .
بار سنگینمو از رو شونه هام بر میدارن
و کمکم میکنن زیر آسمون نارنجی تنها قدم بردارم ،
چون مطمئنم تنها نمی مونم . کمکم میکنن قدمامو سبک تر
بردارم و به پاهام وزنه ی آهنی وصل نکنم ، چون خیلی جاها
هست که باید برم ، و خیلی جاها مونده که باید بهشون برگردم .
نغمه های آروم پرنده های شبنم دوست صبحو گوش بدم و
به هر کسی که میگه آسمون ارغوانی نیست
یه لبخند ملیح بزنم و بیخیالِ بیخیال،
یه حبه قند دیگه بندازم تو قهوه م . به هر حال ، "هر کسی"
که صبحِ اول صبح جای خوندن رومه کاغذاشو بو نمیکنه تا رایحه ی
خشک و عجیب کاغذ ریه هاشو بسوزنه .!
این وسط بوی جوهر که باهاش قاطی میشه ،
یه حس غریب ایجاد میکنه ، یه حسِ بی ربطِ خیلی مرتبط .
دارم راجب زندگی آرمانیم حرف میزنم ؟
رایحه ی کاغذ رومه و قهوه ی سر میز صبح ؟
نمیدونم . کی میدونه اصلا چی دلم میخواد !
مغزم پر از پادکست های کهنه و خاک خورده ست ،
منتها بنظر نمیاد از هشتگ های ترند جهان عقب مونده باشم .
حداقل این چیزیه که به نظر میاد و تو نگاه اول احساس میشه!
میدونی چی میخوام بگم ؟ حس میشه ؟
ارتباطِ بین بی ربط های خیلی مرتبط ؟
حقیقت مثل خورشید میدرخشه.
بهونه ای وجود نداره ،
پس این یه بیانِ دیگه ایه از جمله ی
" خیلی راحت تر از اینا ، میشه بی بهونه بود ! "
یه نفر خیلی وقت پیشا بهم یاد داد برا
چنین چیزایی ، دنبال بهونه نگردم ! .
نیازی ندارم به دلیل ، تا وقتی میتونم بی پروا
کلمه هامو پشت سر هم ردیف کنم و مطمئن
باشم کسی ازم نمی پرسه چرا فکر میکنم
آسمونو حتما یه روزی فول بنفش می بینم و
مطمئن میشم کسی اعتراضی وارد نمیکنه .
نهایتا ، اگه اعتراضی بود ،
یه کلاه گیس کلاسیکِ سفید سرم میذارم و
با همون کت ساتن برنزی رنگ از رو صندلی بلند میشم
چکش چوبیمو می کوبم رو میز و بلند میگم :
اعتراض وارده !!! هر چقدر دلتون میخواد اعتراض کنید!
میتونید حرف دلتونو فریاد بزنید .
نظم دادگاهم نمیخواد رعایت کنید.
قانون مرده!!! بیدار شید !!!!!
مرز ها رو رد کنید . فارغ از زبون و پوست و رنگ و
تفاوت هایی که بین احساساتتون هست .
تا میتونید حرفای کلیشه ای بزنید ،
شعار بدید ، زندگی کنید ، اینجا کی به کیه؟
کی میخواد ازتون بخواد از دوست داشتن اونایی
که دوسشون دارید دست بکشید؟(: هوم؟
میتونم دور دنیا سفر کنم و بعد از برگشتن هنوزم
همینو بگم ! تا ثابت کنم قدرتِ بی پایان لیریک ها
و تکست ها رو .
اما تو باور داری مگه نه ؟(:
منم باور دارم که بازم صداتو میشنوم .
صدایی که اسممو صدا میزنه (=
اون روز یه کلاه حصیری سرم گذاشتم و
با چند شاخه گل آفتاب گردن و گونه های
آفتاب سوخته برمیگردم سمتت!
شک ندارم خودتی .!
با عشق ، من !
3 / 3 / 1399
پی نوشت : نصفه شبه و بی خوابم .
برات این نامه رو می نویسم .
بیخیال و فارغ از فکر کردن به وضع میهن بلاگ.
یا بلاتکلیفی در مورد برنامه امتحانی ای که
معلوم نیست اصلا وجود داشته باشه یا نه!
به هر حال ، نظر نمیشه داد ، باشه!
پست که میشه گذاشت (:
32 : 2
A.M
تولـכم "بـ"ـا ; کلی تاخـ"ـیر "مبارڪ (=
، ,یه ,خیلی ,رو ,بی ,های ,هر حال ,به هر ,دست نویس ,هر کسی ,، و
درباره این سایت